E.MAYER

  “Bu hüznü siz de bilirsiniz.. Anlat deseniz anlatamam. Enine boyuna yaşarım ancak.” Derdi tasayı bırak, kollarını aç göğe, kucakla içini ısıtacak güneşi. Belki de sana iyi gelecek olan sadece odur. Düşünce denizinde kaybolmadan edemiyorsan, duygular sana tonlarca yükmüş gibi geliyorsa...Bırakalım sahte sevinçleri, hissetmeden sarılışları, ısıtmayan öpüşleri. Belli ki artık onlar bize doyum vermiyor.                                                     

''Gün yoktur geçsin tasasız; Geceler dersen Kerbelâ. Sanırım her düşen yıldız Göğsümden kopan vaveyla '' . Sessizlik kimi zaman bir sığınak kimi zaman edilen bir dua bazen de bir çığlık kadar tiz ama saklı bir diken. Yavaş yavaş seni sarmalayan bu diken ,senin bildiğin halde onun sarmasına ,batmasına,acıtmasına göz yumduğun ,naif kokulu yalnızlığının ebedi dostu bellediğin arkadaşın. O sevdiğin yanında huzuru tanımladığın bu ikili şimdi neden, bir kartopunun karın üstünde yuvarlanıp artık taşıyamayacağın bir kütleye dönüşmesi gibi altında kalmaktan korktuğun bir tür kabusa dönüşmekte.Keşkeler ve belkilerle zihninde çoğalan bastırdığın seslerle,haykırarak gülsende   kaçamadığın sessiz intiharın eşiğinde  solmuş bir papatyasın.İçini,karanlığını o denli kendinle sarmalamışsın ki ne bir el ne de  başka bir yer seni ordan uzak kılamıyor.

Yine küstüm geceye Gecenin yalnız bırakan sessizliğine Haykıramadığım çığlığıma Dökemediğim gözyaşıma Söylemediğim onca söze Gidemediğim nice yola  küskünüm. 

Ağustos sıcakları mı bunalttı bizi Yoksa içimize atıp atıp dile vuramadıklarımız mı? Sonsuz mavilikte bile huzur bulamaz,  Engin yeşilliklerde nefessiz kalmışız. Sahi neydi bizi bu hale getiren  Ne oldu da büyüyüp, karardık bu kadar. Gönlümde bahar çiçekleri yeşermeye kalksa,  Neden üstüne basıp geçtik.  Fırtınalardan korumadık, yeterince güneşini sağlayamadık.  Şimdi ne olacak peki,   Bakmakla yetinmek mi yoksa... 

"İçime attıklarım birikip dağ oldu da Siz o dağın altında beni yalnız bıraktınız". Hüzün kimsesiz olmaktan çok Kimsen var sanıp yok olmasıdır.  İnandığın ne varsa inanmaman gereken Hepsine bağlanıp, tuttun sen.  Hangi kalp kırıklıklarınla savaşıyorsan Bil ki, yine gelecek.  Ama Bu sefer sen yıkılmamayı öğrenmiş olacaksın. 

Artık kabullenmeli o olmadığına Hayallerinde yer etmemeli Her gece düşlerinde uyuyup Her güne onla başlamamalı Her mevsim çiçek açmamalı.  Istıraba dönen bir sevda türü. Olmasını istemek ile olmayacağını bilmek arasında gidip geldiğimiz o koca denklem. Ne yana geçsen denk olmadığınız.Çıkış yolunu kendi ellerinle kapattığın, tüm umutsuzluklarda umut aradığın, her yeşertide çiçeklenip yavruladığın.  Son vermeli. Kabullenmeyi bilmeli. Hayat ;  gözlerini kapayıp açıncaya kadar bile köklü değişimlere bizi sokarken acele etmeli, karar vermeli, yola girmeli, beklemek bir insan ömrü için fazla uzun bir meşgale.