E.MAYER

Kızıl ışıklar altında,  başımın altında parka,  fikrimde sen,  gecemde sen,   günümde sen,   uykumda sen,   uyanışım da sen,   içim üşüyor keşke gelsen... 

Göklere çıkarılıp yüceltilecekken kalplerimiz,yerlerde sürüklenmelerine izin verdiğimiz için bu haldeyiz. Kalp tüm güzelliklere hasret, Şefkate muhtaç iken, Bir dilim sevgi için Değer miydi bu kadar yıpranması. Zihnimin içinde konuşan iki kişi biri kırıklarını topla görmesin kimse diyen, diğeri kırıklarını göstermeden iyileşemezsin, yardım etmezler diyor. İnsanlar kırıklara,kırgınlıklara iyi gelmez diyorum, açık yaraya tuz basmak isteyen vahşi yaratıklardır. Merhamet sende. Şefkat sende. Sevgi sende. Seni senden iyi saracak kimse yok. Yalnız atlattığın günleri unutma gençliğim.

‘’Elimi uzatsam tutamasam Olanca sevgimi yalnızlığımı Düşünsem hayır düşünmesem Senin hiç haberin olmasa Senin hiç haberin olmaz ki Başlar biter kendi kendine o türkü’’                                                           GÜLTEN AKIN Biri gittiğinde neden eksik hissederiz ya da elinden bebeği alınmış bir çocuk gibi mız mızlanırız. Nedendir öfkemiz,nedendir kustuklarımız etrafa? Kim biliyor sebebini,kim çözecek bu işi şimdi.Neden bu kadar yıkık ya da eksik hissediyoruz.Tüm maneviyatımızı ,benliğimizi birine mi adamıştık, yoksa onu sahiplenme miydi?.Sahiplenme,ne kaba bir tabir ama.Şu dünyada hiçbir şeye tam anlamıyla sahip olamazken,hiçbir yerin hiç kimsenin gitmesini engelleyemezken avuçlarımızdan,yanıbaşımızdan.Neden ki bu denli öfke ,neden bu denli hıçkırıklar.Bilinmezliğin ,kaybolmuşluğun bir günümü   daha yitirip götürdüğünü görüyorum.Uzansam tutsam ,koşsam yakalasam...Sanki çok yakınımda ,yakınımda da ben ne ona elimi uzatmak, ne peşinden koşmak, ne de yanıbaşınd

Günaydınnnn Ne kadar da içini ısıtan bir kelime değil mi insanın.Sabahın tüm enerjisini içine sığdırmaya çalışan bir kelime.İşte yine oldu.Güneşi yakalamaya çalışırken senin gözlerine yakalandım.İçimi ısıtan ,gülüşüme sebep olan sen .Ne de güzel geldin.Hoşgeldin.