E.MAYER

Ağustos sıcakları mı bunalttı bizi Yoksa içimize atıp atıp dile vuramadıklarımız mı? Sonsuz mavilikte bile huzur bulamaz,  Engin yeşilliklerde nefessiz kalmışız. Sahi neydi bizi bu hale getiren  Ne oldu da büyüyüp, karardık bu kadar. Gönlümde bahar çiçekleri yeşermeye kalksa,  Neden üstüne basıp geçtik.  Fırtınalardan korumadık, yeterince güneşini sağlayamadık.  Şimdi ne olacak peki,   Bakmakla yetinmek mi yoksa... 

"İçime attıklarım birikip dağ oldu da Siz o dağın altında beni yalnız bıraktınız". Hüzün kimsesiz olmaktan çok Kimsen var sanıp yok olmasıdır.  İnandığın ne varsa inanmaman gereken Hepsine bağlanıp, tuttun sen.  Hangi kalp kırıklıklarınla savaşıyorsan Bil ki, yine gelecek.  Ama Bu sefer sen yıkılmamayı öğrenmiş olacaksın. 

Artık kabullenmeli o olmadığına Hayallerinde yer etmemeli Her gece düşlerinde uyuyup Her güne onla başlamamalı Her mevsim çiçek açmamalı.  Istıraba dönen bir sevda türü. Olmasını istemek ile olmayacağını bilmek arasında gidip geldiğimiz o koca denklem. Ne yana geçsen denk olmadığınız.Çıkış yolunu kendi ellerinle kapattığın, tüm umutsuzluklarda umut aradığın, her yeşertide çiçeklenip yavruladığın.  Son vermeli. Kabullenmeyi bilmeli. Hayat ;  gözlerini kapayıp açıncaya kadar bile köklü değişimlere bizi sokarken acele etmeli, karar vermeli, yola girmeli, beklemek bir insan ömrü için fazla uzun bir meşgale. 

Rüzgar ruhum okşadı bu gece. Bilmem nereden geldi bu bilmece  Aklımın en ücra köşesinde bir hece  Kalbimse senle gün, senle gece. Seviyoruz dünyayı. Bir çocuk gülüşü, bir masum bakış misali içimizi ısıtan zaman dilimlerinden oluşuyor hayat. Her şeye rağmen umut edebilmek istiyoruz. Her şeye rağmen ayakta kalabilmek.Güneşten kaçmamak, yağmurda yıkanmak, kar ile kirli her şeyin üzeri kapansın istiyoruz. Korkuyoruz. Biliyoruz ki. Kimse bir başkasının gördüğü gibi göremiyor dünyayı. Aynı olaya milyonlarca farklı tepki verebiliyoruz. Yine de şükrediyoruz. Bizi farklı kılan ama bir arada tutan tüm bu güzelliklere binlerce teşekkürler.